Van Jonge Leu en Oale Groond

Dee oale essen zit a honderden joarn,
vol gepokkel en gekleaj.
De keender veendt doar oale vuurstenen in 't zaand;
de Tied is nooit echt neij.

En 't ieder neije joar dan zeg ie mekaar:
geluk-in-'n-tuk ik hop a'j 't veendt.
Mer geluk-in-'n-tuk dat heb wie a wa,
gewoon umda'w der beent.

Sloerig en meu, old en gezoond,
van weeg tí¶t de groov' trek nen ceerkel zich roond.
Van jonge leu en oale groond,
koomp al 't leaven.

En op kroamveseet dan zee'j doar zonn' kleanen,
en dan deank ie: och den blood.
Met wat vun wereld krig e feilik te doon,
ze houwt 'm voort nog dood.

A wil e achter-eers zien leaven deur goan,
ik hop veur um dat dat ok kan.
Dat ze zeit: och, loa mer lopen den jong,
zo koomp e der ok wa.

Sloerig en meu, old en gezoond,
van weeg tí¶t de groov' trek nen ceerkel zich roond.
Van jonge leu en oale groond,
koomp al 't leaven.